Tweede dag van het Lapjes Ardennen offensief!
Na een goede nachtrust heb ik mij maar opgeworpen om het ontbijt klaar te maken. Eitjes koken, broodjes afbakken, koffie zetten en de tafel te dekken...Tot mijn verbazing lag Mario op één van de twee banken te pitten. Hij bleek het lawaai van Houtlul en Fried niet te kunnen weerstaan en was 's nachts maar uit de drie persoons slaapkamer vertrokken. Na het ontbijt om 10.15 uur, onder een stralende blauwe lucht, vertrokken voor een rit van ruim 66 km. Het gaat hier het dorp uit gelijk steil omhoog, dus de spieren waren al snel warm...Na zo'n 15 km zagen we ineens een bordje in het bos staan, met een verwijzing naar een Biermuseum...Nu zijn wij natuurlijk redelijke cultuurbarbaren, maar als het om bier gaat, kan zo'n museum natuurlijk best leuk zijn...Helaas, bleek het gesloten en konden we met behulp van een ietwat oudere local, alleen nog maar een groepsfoto maken. Deze oude baas hadden we met handen en voeten Frans gevraagd om even een foto te maken, maar dat drong niet echt tot hem door...Tot we Duits begonnen te praten...Dat verstond hij en hij sprak het ook...We waren dus in het Duitstalige deel van België beland! De route was voor het grootste deel bewijzerd met de bekende ATB route aanduiding en liep af en toe mooi glooiend door het landschap. Het gemiddelde steeg dan ook met de afstand. Helaas liep de Garmin na zo'n 44 km weer vast en heeft na opnieuw opstarten geen gegevens meer geregistreerd. Gr#m@%bl...Maar navigeren deed hij nog wel, dus we zouden zeker thuis komen...Toen we in Malmedy aankwamen moest er eerst bij de Carrefour gestopt worden voor een tandenborstel voor Mario en een extra pak koffie. Hierna het centrum ingereden voor het gebruikelijke bakkie koffie met een appeltaart. Koffie was geen probleem, maar een appeltaart, of een ander soort gebak...Nee, dat was niet mogelijk...rare Fransen die Belgen...En dus haalden Houtlul en Mario maar even gebak bij een bakkerij en hebben we dat op het terras opgepeuzeld met een lakker bakkie koffie (en thee). Zoals altijd zijn er duiven als er iets te eten is en als je dan de koekjes op de grond gooit heb je zo de hele duivenfamilie bij je...Houtlul kon zo de hobby van z'n vader nog even uitoefenen (duivenmelker...). Het was heerlijk toeven daar op het terras en het was zo'n 26 graden op mijn Garmin teller. We hadden tijd genoeg en hoefden 'nog maar' 18 km en dus konden we nog wel even blijven genieten van het zonnetje en een biertje nuttigen. En dus werd de bierkaart geraadpleegd en even later konden we aan de Grimbergen Blonde en Brune nippen...Niet wetende wat ons nog te wachten stond...Het venijn zat hem in de staart vandaag en zwaarste stuk zat dus in die laatste 18 km! Zelfs het viaduct over de E42 was bijna te veel voor sommigen, maar als je aan de andere kant was en naar beneden keek, was het ook wel erg steil....Misschien toch niet zo'n goed idee van de bier...! Als klap op de vuurpijl werden we door de navigator door een diepe sloot gestuurd...Gelukkig was er iets stroomopwaarts een soort sluisje, waar we met de bike aan de hand, al balancerend over een smal loopplankje, konden oversteken! Wel weer een hele mooie route met af en toe prachtige singletracks, steile beklimmingen en supersnelle afdalingen...en moeilijke wortelpaden met scherpe rotsen...Rond half vijf waren we toch weer 'thuis' en hoefden er geen fietsen schoongemaakt te worden. Het zonnetje stond nog net op het terras bij het huis en voor de zon achter de bomen verdween, konden we daar nog mooi even een eerste biertje drinken! Na dat eerste biertje volgt zoals altijd het douche ritueel en daarna het eten. Deze keer stond er bami op het menu en daar ben ik natuurlijk erg mee verwend thuis en daarom zal ik niet al te veel kritiek hebben op de kok...Het smaakte best goed en er was genoeg! Van de verhuurster hadden we inmiddels een uitnodiging liggen om op de zaterdagavond in het dorp couscous te komen eten met de lokale jeugd...Er was een evenement, maar wat...wij kwamen er niet uit, maar zouden wel zien....Communiceren is niet echt gemakkelijk met (alleen maar) Franstaligen. Morgen de koninginnerit!

Derde dag van het Lapjes Ardennen offensief!
De 3e dag van het Ardennenoffensief alweer....Vandaag stond de koninginnerit op het programma en sommigen hadden er al van gedroomd....Na een goed ontbijt en nog even een beetje spray over de ketting en lucht in de banden, vertrokken we wederom rond 10.15 uit Francheville. Het was lekker weer, alleen het zonnetje bleef een beetje achter een dun wolkendek hangen. In tegenstelling tot gisteren zat het venijn nu in het begin met na 5 km een helling met een stijging van 23%...Werd dus lopen...Deze klim duurde ook nog eens erg lang en dus was de 'piepe al snel leug'....Maar na een korte break konden we weer verder en voerde de route ons bult op en bult af door het Ardensche woud met heel af en toe een kort stukje asfalt door een klein dorpje... Al die kleine dorpjes blinken niet uit door overmatige aanwezigheid van horeca gelegenheden... De ene tent die we zagen was uiteraard gesloten...zul je net zien! Grrrr! Was de hele dag overigens erg pittig met enorm steile klimmen en afdalingen en nergens een gelegenheid om een bakkie koffie met een gebakkie te nemen. Dus namen we af en toe maar een ouderwetse bananenpauze. Op één van de (onverharde!) afdalingen overigens een onwaarschijnlijke 70.3 km/h gehaald op de Apex! De overige drie Lapjes deden het iets kalmer aan en wezen een beetje naar hun voorhoofd toen ze mijn behaalde snelheid zagen. Op een gegeven moment moesten we onder de E42 door om aan de andere kant van de snelweg te komen en dat was dus een smal, aardedonker tunneltje. Dat was best nog wel een tricky onderneming, omdat je alleen het licht aan het einde zag en verder in het pikkedonker probeerde niet tegen de tunnelwand te rijden...Rare gewaarwording! Na 54 km kwamen we langs een bordje met de tekst; "Francheville 3,5 km". Mario was de week voorafgaand aan de trip aardig aan de drieterieë geweest en voelde zich niet echt sterk meer. Daardoor besloot hij af te haken voor laatste lus van 17 km en de laatste km's over het asfalt naar huis te rijden. Friedje is ook de beroerdste niet en besloot hem gezelschap te houden. Zodoende gingen Houtlul en ik met z'n tweeën verder! Na een klim van zo'n 15 %, volgde een snelle, maar linke afdaling en onderaan die afdaling moesten we links af. Dus maar even wachten op Houtlul, wetende dat hij met zijn klutsknieën niet al te veel risico's neemt. Maar dit duurde toch wel erg lang en dus de Apex maar in de laagste versnelling gezet en weer omhoog gepeddeld...Niet fijn, maar voor hetzelfde geld stond Houtlul met pech of erger...Bijna weer bovenaan hoorde ik gelukkig het gepiep van zijn remmen...Pfffffff. Hij bleek rechtdoor gegaan zijn, waar ik dacht dat het de rand van een ravijn was en ik alleen maar rechtsaf kon....Hij was dus wel rechtdoor naar beneden gefietst/gegleden om onderaan te merken dat hij verder nergens naar toe kon en niet anders kon dan weer naar boven...Lopen dus....Blij dat we elkaar weer gevonden hadden reden we verder, tot we opschrokken van een schot en zagen dat er boven op de heuvel iemand stond te zwaaien en te fluiten. Bleek dat we midden in een jachtpartij verzeild waren en werden we vriendelijk doch bijzonder dringend door een (gelukkig NL sprekende) mijnheer verzocht om terug te keren...Het was veel te gevaarlijk volgens hem om onze weg door het bos te vervolgen. En om nou een kogel in de zeem te krijgen....Nee. Dus het advies maar opgevolgd en via de kortste weg teruggekeerd naar Francheville. De laatste 3 km hadden nog een mooi stijgingspercentage van 6,5 %...De andere twee waren redelijk verbaasd dat we al zo snel terug waren. Tja, zonder hun konden wij tenminste doorfietsen....Na het eerste biertje toch maar besloten geen couscous te gaan eten, maar naar Stavelot te rijden om ons daar in een goed restaurant te laten verwennen met een heerlijke maaltijd en een paar lekkere Belgische biertjes! Behalve Mario, die was de (rijwillige) Bob. Onze Fried had de lachers weer op de hand. Omdat hij met de (uiteraard) Franstalige serveerster aan het discussiëren was over patat, frietes en pommes en daardoor, in plaats van de bedoelde patat, vier schijfjes gekookte aardappel bij zijn eten kreeg! Weer thuis de boel nog eens geëvalueerd onder het genot van een paar biertjes en niet al te laat 00:30 uur...naar bed. Morgen alweer de laatste dag met de laatste rit van 40 km!...

Vierde dag van het Lapjes Ardennen offensief!
Laatste rit alweer van het Lapjes Ardennen offensief....Een rit met bijna 1000 hoogtemeters over 40 km. Leek in eerste instantie niet al te zwaar en was dus een mooie afsluiter. We waren lekker vroeg weg onder een bewolkte hemel en een over vochtige weg. Het was de afgelopen nacht erg mistig geweest en het had een beetje gemiezerd. Maar de temperatuur was goed en zo kon de lange broek wederom in de tas blijven! Het eerste stuk voerde ons over een deel van de rit die Houtlul en ik de dag ervoor al met z'n tweeën reden, inclusief de linke afdaling en de klim naar de jagershut. Deze keer geen jagers (ook geen negers overigens....) en dus konden we doorrijden. Dat was nog een hele pittige onderneming met erg gladde stenen/wortels en modderpartijen! Maar iedereen was voorzichtig genoeg om hier zonder valpartijen door te komen. Het was wel druk in het bos met wandelaars en paddenstoelen zoekers. Zelfs nog een grote groep mountainbikers tegengekomen. Wij omlaag en hun omhoog...De rit was in praktijk toch iets zwaarder dan op papier, maar dat kan natuurlijk ook de vermoeidheid geweest zijn. Ik voelde in ieder geval de benen goed en ook de kont begon zeer te doen van het gehotsebots over de stenen en wortels...misschien toch een broek met een dikkere zeem de volgende keer....Hint, hint...Uiteindelijk met een laatste krachtsinspanning de laatste klim (3 km - 150 meter omhoog) gedaan en daarna was het klaar! De verhuur mevrouw had een pakketje Luikse wafels voor ons klaargelegd en besmeerd met jam, was dat een lekkernij, waarbij je de vingers zou opeten. Maar dat kon niet, want we moesten nog opruimen en inpakken...Na een laatste inspectie door de huurbazin en een fotoshoot bij de walibi's konden de voertuigen worden gestart en gingen we weer noordwaarts!

Route dag 4;